این جواب نیست

امروز زنگ آخر یکی از بچه های کلاس دوم ابتدایی تو کلاس تا میره اجازه بگیره بره دستشویی، نمی تونه خودشو کنترل کنه و شلوارشو خیس می کنه.
زنگ میزنن مادرش براش شلوار بیاره.
مامانش میاد و قشقرق به پا می کنه. فحش و عربده و درگیر شدن با معلمش که چون تو اجازه ندادی بچه بره دستشویی این وضعیت پیش اومده.
در حالیکه معلمش می گه دخترت اصلا اجازه نخواسته.
خلاصه زنگ آخر مامان بچه یه بلوایی درست کرده بود که تمام مدرسه فهمیدن چی شده و مامان همینجور که حق به جانب داد و بیداد می کرد دخترش اروم اروم و با خجالت اشک می ریخت.
داشتم با خودم فکر می کرد بعضی وقتا ما در برابر شرایط و مسائل مختلف، به جای اینکه دنبال جواب باشیم فقط واکنش نشون می دیم. هدفمون رسیدن به یه راه حل درست برای حل مشکلمون نیست. هدفمون فقط اینه که کم نیاریم؛ به هر قیمتی شده.
مادر این دانش آموز می تونست یه شلوار براش بیاره و بی سر و صدا دخترشو ببره خونه. بدون اینکه کسی بفهمه. بچه های کلاسم به اندازه ای کم سن و سال هستن که فراموش کنن چه اتفاقی افتاده. ولی با این واکنشی که نشون داد، وقتی یکی از دبیرا موقع رفتن بهش گفت برخوردت اشتباه بود، در حالیکه هنوز مدعی بود گفت آخرش اینه که بچمو از این مدرسه می برم.
برای یه موضوع کوچیک که حتی به نظر من می تونه طبیعی هم باشه کاری کرد که نهایتا مجبور بشه صورت مسئله رو پاک کنه.
یکی باید بهش می گفت دخترتو از این مدرسه ببری، خونتو چی!؟ می خوای خونتم عوض کنی!؟ با این کاری که کردی اونم تو یه محیط کوچیک، فکر نمی کنی دهن به دهن می پیچه و نه تنها بچه های مدرسه، که همه ی اهالی منطقه می فهمن چی شد و چی نشد. اگه واقعا به خاطر دخترت جوش می زدی این واکنشو نشون می دادی یا فقط دنبال مقصر بودی، حتی به قیمت بی آبرو کردن دخترت!؟
+ یادم باشه به جای اینکه به هر اتفاقی واکنش نشون بدم، دنبال جواب درست برای اون باشم. چیزی که به کمی صبر و فکر بیشتر در لحظه احتیاج داره.